Muziek aan Bed
Tjakina Oosting en Marieke van der Heyden van Muziek aan Bed waren in ons ziekenhuis en speelden op de afdeling 2 en 3 Oost. Met hun bijzondere act (vier handen, twee strijkstokken en één cello) halen ze de patiënten even uit hun ziek zijn en worden mensen aangesproken op een ander niveau. “Ik heb me in geen tijden zo fijn gevoeld”, zegt een oudere dame. Voeten tikken mee op de maat, het hoofd van een man die wat scheef in zijn rolstoel zit, gaat omhoog. De muziek die gespeeld wordt, is zeer gevarieerd. Mozart, Bach, muziek uit Rusland, maar ook Boudewijn de Groot en de Beatles komen langs. Met hun cello, die rust op een klein verrijdbaar bankje, gaan ze van kamer naar kamer. Aan de overkant van de gang staat iemand in haar pyjama te wenken: hierheen! Wanneer de cello de kamer ingereden wordt, gaat mevrouw er eens uitgebreid voor zitten. Een brede grijns op het gezicht wanneer de Amsterdamse grachten bezongen worden. Een man tegenover haar in bed vertelt dat hij daar heeft gewoond, aan die grachten.
Tjakina Oosting en Marieke van der Heyden van Muziek aan Bed
Op de gang fluit een verpleegkundige mee. Met regelmaat steekt er iemand even het hoofd om de deur. Het is dan ook een bijzonder gezicht om twee mensen één cello te zien bespelen. En nóg bijzonderder is het om te zien hoe patiënten even hun ziekte vergeten en zichtbaar genieten van de muziek.
“Wat een heerlijke onderbreking van de saaie dagen hier”, zegt een mevrouw. “Mag ik een foto van jullie maken, want dit heb ik nog nooit gezien!” Een oudere man zit op een stoel, zijn lange magere benen over elkaar geslagen. “Padam, padam, padam…” De voeten van de man dansen mee met de muziek. Een mevrouw zit mee te wiegen op de rand van haar bed en dan ineens houdt ze het niet meer. Ze staat op en maakt mooie dansbewegingen rondom haar bed om dan weer gauw te gaan zitten, helemaal buiten adem, maar ze móest dansen. “Ik ben hier al heel vaak geweest, maar dit heb ik nog nooit meegemaakt.” Dat klopt. Muziek aan Bed was voor het eerst in het St Jansdal, en ik hoop van harte dat dit niet de laatste keer is geweest.
Francisca Schippers