Column Barbara: Puur natuur
Barbara Bouwens (29) is journalist en verpleegkundige. Ze werkt als verpleegkundige op de interne verpleegafdeling 3 west (endocrinologie en nefrologie). In haar column lees je alles over haar blik op verpleegkunde.
In verwachting zijn: het is een mooi gegeven. Dat elk mens zo klein als een pasgeboren baby is geweest, verbaast me elke keer weer als ik zwanger ben. Iets wat in de baarmoeder begint als een klein mosterdzaadje, maar na een paar maanden groeien al zo groot is als een ananas. Het gaat mee met elke stap die moeder zet.
Alle moeders onder ons weten hoe speciaal dat is. En omdat ik amper klachten heb, kan ik extra genieten van het ‘negen maanden meesjouwen’. Het voelt als wachten op een wonder dat groot, maar onzeker en kwetsbaar is. Onzeker, omdat je niet weet of het een mensje zal zijn met een gaaf lijf of een waar van alles mis mee is. In mijn werk zie ik vooral het zieke lijf dat onvoldoende functioneert en om hulp vraagt. Een lijf dat ooit gaaf was, maar tijdelijk of chronisch uit balans is. Een lijf dat zo lang mee kan gaan, maar soms ook veel te kort.
Tijdens een uitgebreide scholing over oncologie (kanker) stond ik extra stil bij het feit dat een ziekte je soms overkomt, hoe gezond je ook probeert te leven. Bij bepaalde oncologische ziektebeelden is er door een foutje in de genen een tumor gaan groeien. Het gaat mis in de baarmoeder en pas veel later ontstaan er problemen. Totaal niet te begrijpen als je kijkt naar het perfecte, gave lijfje van een pasgeboren gezonde baby.
Die zorgen voor de toekomst kan ik best goed blokkeren. Je hebt als mens niet overal invloed op. Het is de natuur die spreekt. De wetenschap en gezondheidszorg is al zo ver ontwikkeld en dat is prachtig, maar soms ook in strijd met de natuur. Ik weet soms liever niks. Zo weten wij niet of het een jongen of meisje wordt, omdat we het extra leuk vinden om te wachten tot het moment suprême. Ook hebben we gekozen om niet mee te doen aan NIPT of andere testen tijdens de zwangerschap die aanwijzingen kunnen geven of er sprake is van een aangeboren afwijking. Wij wachten af en laten de natuur de vrije loop.
Dat wachten is nu echt aangebroken, want ik zit middenin mijn verlof. Het ziekenhuisleven schuift een plekje naar achteren en even is er alleen thuis. En dat is goed. Want een goed thuis geeft kracht en steun op zorgelijke momenten. Hopelijk tot ziens in het ziekenhuis, als mijn leven als moeder van twee guppen weer op de rit is.